“Είναι οκ να χαίρεσαι!”.
Αυτό αποτελεί ένα αρκετά απλοϊκό statement, για το οποίο μάλλον εύκολα θα συμφωνούσαμε πως πρέπει να ισχύει. Αλλά αν κανείς σκεφτεί λίγο πιο προσεκτικά, δεν είναι ένας τρόπος σκέψης που διαφυλάσσουμε, αλλά ούτε που φροντίζουμε να αναπτύσσουμε μεταξύ των μελών αυτής της κοινωνίας. Αντιθέτως, φροντίσουμε να αναπαράγουμε μη υγιή πρότυπα, και να επιβάλλουμε καθωσπρεπισμούς, που στο τέλος δεν βοηθούν πουθενά.
Η αφορμή για την όλη συζήτηση
Αφορμή για το παρόν, είναι η αργία που ανακοίνωσε η κυβέρνηση δεδομένου του χιονιού και των καταστροφών στην Ελλάδα (Τρίτη & Τετάρτη 25-26/01/2021). Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι ένα μεγάλο μέρος της χώρας θα κάνει ένα pause για 2 ημέρες.
Δεν θα μπω στην διαδικασία να αναλύσω καθόλου το θέμα με βάση το θέμα του κινδύνου, του χιονιού και του μέτρου overall. Επιπλέον, χρησιμοποιώ την αφορμή για να εξηγήσω ένα τελείως άλλο φαινόμενο. Τέλος, είμαι στους τυχερούς που δεν επλήγησαν με κάποιον τρόπο από τον χιονιά (αν εξαιρέσουμε κάτι πλημμύρες που είχαμε από ένα κύμα βροχών στο νησί). Οπότε η όλη οπτική είναι εντελώς διαφορετική από κάποιον που δεν είχε ρεύμα 3 μέρες ή εγκλωβίστηκε κάπου, και μάλλον δεν θα χρησιμοποιήσει το παρόν ως μια αφορμή για τέτοια σκέψη.
Τι ήταν η αργία για κάποιον στη δική μου θέση
Θα ξεκινήσω τη σκέψη, λοιπόν, από τη πλευρά εκείνου που ήταν σε safe περιβάλλον, με ελαφριά καταιγίδα και κρύο. Ανήκα σε εκείνη τη μερίδα εργαζομένων που είναι σε αργία, αλλά χωρίς απαραίτητα να διατρέχουν κάποιον κίνδυνο. Αλλά ως συνέχεια του μέτρου που υιοθετήθηκε. (Που βέβαια θα μπορούσε να δράσει και προληπτικά για κάποια διακοπή ρεύματος/νερού/σήματος, πράγματα που συμβαίνουν συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις, και πέραν των καταστροφών από το χιόνι, αλλά άλλη συζήτηση αυτή).
Όντας λοιπόν σε αυτή τη θέση, όπως και πολλοί ακόμα μαζί μου, μπορούμε να θεωρήσουμε το έκτακτο «day off», ένα «δώρο εξ’ ουρανού»; Μάλλον ναι, θα απαντούσαμε απλοϊκά. Κι από εδώ ξεκινάει η σκέψη μου.
Ο προβληματισμός μου σχετικά
Όντας λοιπόν στη μερίδα αυτή, μπορούμε να μιλάμε για 2 εργάσιμες ημέρες «χαρισμένες». Με την ευκαιρία να επενδύσεις το χρόνο σου όπου σε ευχαριστεί, σαν ένα ΣΚ/την άδεια ή μια επίσημη αργία.
Κι εδώ ξεκινάει ο προβληματισμός.
Εκεί όπου θεωρείται «ταμπού» να φανερώσεις για τη παραπάνω συνθήκη, την όποια χαρά, δηλαδή του έκτακτου dayoff. Και αυθαίρετα, θα θεωρηθεί πως είτε δεν ενδιαφέρεσαι για την εργασία σου είτε «κάποιος μπορεί εύκολα να το παρεξηγήσει».
Και κατ’ εμέ, το πρόβλημα σε αυτή τη λογική ξεκινάει από ένα βασικό και πολύ τοξικό τρόπο σκέψης.
Κι αναφέρομαι σε αυτόν τον τρόπο σκέψης που χρόνια ανακυκλώνουμε και φροντίζουμε να αναπτύσσουμε σε αυτή τη χώρα. Ο οποίος ορίζει πως θα πρέπει ό,τι κάνουμε να περιγράφεται με μόχθο και όχι ευχαρίστηση. Κάπως η εργασία, η καθημερινότητα και οι συνήθειες, θα πρέπει να είναι επιβαρυμένες με μια πικρία, βαρεμάρα, γκρίνια ή κάποιο παρόμοιο συναίσθημα. Χωρίς να βλέπουμε ως «δώρο» είτε τα extra 2 days off, είτε και το ότι πέφτουν τα Χριστούγεννα σε ΣΚ. Το φως και η χαρά, δεν μπορούν να είναι μέρος κάθε περίστασης για κάποιον λόγο.
Υπάρχει υπερβολή εδώ πιστεύεις;
Άρα θα εξέφραζες ευθαρσώς στους συναδέλφους σου την ευχαρίστησή σου για το day off σήμερα; Θα έλεγες για το πόσο χαίρεσαι για αυτό το «δώρο»; Θα έλεγες το «ω ρε φίλε, τέλεια! Θα καώ όσο ήθελα σε αυτή τη σειρά που μόλις ανακάλυψα». Ή το «επιτέλους θα κοιμηθώ λίγο παραπάνω». Μάλλον όχι. Γιατί αυτά συνηθίζουν να μας κάνουν να αισθανόμαστε «ντροπή» να τα πούμε.
Ντροπή για τη χαρά. Αλλά εδώ υπάρχει μεγάλο μπέρδεμα κύριοι.
Αρχικά, είναι υγιές να χαίρεσαι αν θες να χαρείς, και είναι επίσης υγιές, να γκρινιάζεις, επειδή θες να γκρινιάζεις. Όσο κι αν αγαπάς μια δουλειά ή κατάσταση ή σχέση ή οτιδήποτε, υπάρχουν και τα δύο σαν επιλογές για κάποιες μέρες. Από την άλλη, είναι τοξικό να μην εκδηλώνεις την χαρά ή την γκρίνια, επειδή δεν θες να «φανεί κάπως» και φροντίζεις να δείξεις αυτό που «αρμόζει» και είναι πιο… «επαγγελματικό».
Όχι, όχι! Καθόλου επαγγελματισμός. Μόνο τοξικότητα αγαπημέν@. Σε 2 επίπεδα: 1. Γιατί δεν εκφράζεις αυτό που σκέφτεσαι και 2. Γιατί δεν αποδέχεσαι πως είναι καλό να δεις το καλό, που σίγουρα υπάρχει σε ΚΑΘΕ κατάσταση.
Και το παραπάνω, μεταφέρεται όταν το σκέφτεσαι για σένα, σαφώς. Και μάντεψε, φαίνεται! Κι αυτός μάλλον είναι ο πιο σύντομος δρόμος για την αρρώστια. Όχι την ψυχική, αλλά την σωματική πια.
Θα φωνάζω και θα υπερασπίζομαι μέχρι εσχάτης, εκείνους που μπορούν να χαίρονται όταν χαίρονται, και να βρίσκουν το καλό σε όποια κατάσταση τους «τυχαίνει».
Και τώρα η αλήθεια
Ο άνθρωπος που αγαπάει τη δουλειά, δούλεψε σήμερα και χθες, και δεν το ‘πε πουθενά. Είναι ο ίδιος που θα πιάσει να δουλέψει και στις 6 το πρωί, ή στις 12 το βράδυ. Κι ας μην εργάζεται για την δική του επιχείρηση. Και δεν θα πει τίποτα. (Και το ξέρω, γιατί είμαι αυτό το άτομο και έχω την τύχη να έχω υπάρξει γύρω από αυτά τα άτομα κυρίως). Δεν θα θελήσει να δείξει δυσανασχέτηση για την αργία, γιατί απλά δεν τον αγγίζει στο να κάνει αυτό που θέλει.
Γιατί; Γιατί αυτή η μέρα ήταν ακριβώς αυτό. Μια ευκαιρία να τη δομήσουμε όπως θέλαμε. Και βασικά, αυτό με κάνει να χαίρομαι. Το να θεωρήσει ο συνάδελφός σου, ο γείτονας, ο γονιός σου, ο φίλους σου ή όποιος άλλος, τη χαρά σου ως κάτι «κακό» και που δεν «αρμόζει», τότε έχουμε πρόβλημα κύριοι.
Και δεν σου λέω προφανώς ότι κρεμάς κανέναν. Είναι μια απόφαση που πάρθηκε όχι από εσένα.
Αλλά γιατί να μην είναι επαγγελματικά ορθό να δείξεις ότι χάρηκες με την έκβαση; Το να γκρινιάζουμε όλοι μαζί που τα Χριστούγεννα έπεσαν σε ΣΚ και δεν εκμεταλλευθήκαμε τις μέρες είναι περισσότερο «επαγγελματικό»; Όχι, απλά μας είναι πιο οκ να αισθανόμαστε αρνητικά, παρά θετικά.
ω-ραι-α!
Και προσοχή, μπορεί κάποιος όντως να χαλιόταν, γιατί η θέση του τον βάζει σε μια δύσκολη κατάσταση τις επόμενες ημέρες με κάποιο deadline ή παραδοτέο. Μπορεί να καθυστερήσει κάτι πολύ σημαντικό που δουλεύεται και ήταν σοβαρό να προχωρήσει. Είναι εξίσου οκ να εκφράσει στην ομάδα την δυσανασχέτησή του. (Μάλλον όχι νομικά ορθό να ζητήσει να δουλέψει κάποιος; Δε ξέρω). Αλλά, το να εκφράσει την σκέψη του, είναι κάτι υ-γι-ές! Και ακόμα πιο υγιές είναι να χαρεί με τα πράγματα, όπως κι αν έτυχαν τελικά.
Συμπερασματικά…
Δεν χρειάζεται να μπερδεύουμε την σοβαρότητα/ωριμότητα με την έλλειψη χαράς και ενθουσιασμού. Από την άλλη, δεν γίνεται να μην φερόμαστε όπως νιώθουμε. Και τέλος, είναι πηγή ζωής, να βρίσκουμε την χαρά στα πράγματα όπως κι αν τύχουν. Μόνο έτσι θα είμαστε ευτυχείς…
Βασικά λοιπόν, είναι ΤΕΛΕΙΟ να χαίρεσαι!
Βρες με στο Instagram και στο TikTok , όπου λέμε και για άλλα τέτοια.
Mogli in the City ?