Η ανηφόρα είναι ένας δρόμος μοναχικός.
Πόσο μάλλον τα σκαλοπάτια. Εκείνα τα μεγάλα που διάλεξες να ανέβεις, ειδικά.
Δεν θα απλωθεί χέρι να σε τραβήξει. Ούτε χέρι για να στηριχτείς.
Στο γλύστριμα θα πέσεις. Θα συρθείς. Θα μελανιάσεις και θα δακρύσεις. Και χέρι δεν θα δεις να θέλει να σε γλιτώσει. -Άλλωστε είναι τόσο ευκολότερο να παρηγορεί το στόμα για δράματα και κακοτυχιές.-
Παρηγοριά θα ακούσεις, και γλυκά θα θελήσει να σε αγκαλιάσει για να μαλακώσει τη τρικυμία σου.
Χειρότερη κι από τις Σειρήνες ξελογιάστρα.
Κι αν προσπαθήσεις να βοηθήσεις, μη πιστέψεις πως με λάσπη δε θα γεμίσεις πιο βαριά, παχιά και γεμάτη σπασμένα βοτσαλάκια. Που σε κάθε σπάσιμο και κενή πτυχή τους δεν χάνουν ευκαιρία και για μια γρατζουνιά. -Λες και δεν είχες αρκετές από το δικό σου κουτρουβάλημα.-
Κι αν είδες κόσμο να ζητοκραυγάζει στο ξεκίνημα. Κι αν βρέθηκαν περισσότεροι να χαίρονται με το φως του άστρου που ξεπρόβαλε στο διάβα. Κι αν προσπάθησαν να σε πείσουν για τρόπους και δρομάκια αλλιώτικα.
Δεν ήταν παρά μόνο πουλιά αποδημητικά κι εφήμερα που σε πλάνη μεγάλη θα ‘πεφτες αν τα πίστευες έστω και λίγο.
Αλλά είναι και κείνα τα φεγγάρια.
Που όλα μοιάζουν πιο λαμπερά. Και το φως τους κάνει την πιο σκοτεινή ψυχή να λαμποκοπά, και νομίζεις πως ξεπροβάλει όλο του από μέσα.
-Σαν να μην ήταν προφανής η έλλειψη της φλόγας. Λες και φως χωρίς φωτιά μπορεί να υπάρχει χώρια.-
Και καθώς θ’ανεβαίνεις και η θέα θα γίνεται πιο όμορφη και σπάνια. Χρόνο θα θες να τη θαυμάσεις.
Και πριν προλάβεις να το θελήσεις, θα ‘ναι ήδη εκεί οι νοματαίοι για να διαλέξεις να την μοιραστείς. Μην πιστέψεις πως είναι κάτι άλλο από το φως που είδαν ανεβαίνοντας να ξεπροβάλει.
Οι ψυχές δεν φροντίζουν όλες για το φως τους. Κι ας τις δεις να χάνονται μέσα του, δε σημαίνει πως δε καίγονται και λιώνουν και χάνονται και πάνε.
Δεν αλλάζουν ποτέ οι ψυχές. Μη ξεχάσεις.
Και στο τελευταίο σκαλί σαν πατήσεις.
Λίγα μέτρα πριν η κορδέλα να φανεί.
Εκεί που το φως καίει και φωτίζει σαν ποτέ άλλοτε.
Δυνατές φωνές θα ακουστούν. Σε ζητωκραυγές και γλυκά λόγια θα ηχεί το όνομα σου. Και με ανοιχτές βαθιές αγκάλες θα σε περιμένουν ένα μέτρο πιο μετά.
Μη γελαστείς.
Μοναχός τα μέτρησες τα σκαλοπάτια.
Και τις πληγές τις γιατροπόρεψες.
Και όρθιος στάθηκες χωρίς να σου φανεί ο κόπος.
Και τότε αν θυμηθείς απ’όλο το δρόμο, μια ψυχή να ανεβαίνει πλάι. Λογιάζεσαι στους τυχερούς και χαλάλι του να πεις όλο το φως σου.