Και ο τίτλος θα μπορούσε να είναι clickbait, αλλά είναι σοκαριστικό το πόσο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ! Πρόκειται να γράψω για το πώς άλλαξα δουλειά, τόπο κατοικίας και ζωή, σε 18 μέρες μόλις. Μόνη! Γινεται;
Η απάντηση είναι πως “Πάντα γίνεται!”
Γενικά χρόνια έλεγα πως ήθελα να μετακομίσω Αθήνα, πως δεν θα ήθελα να μείνω Θεσσαλονίκη για περισσότερα χρόνια, πως ίσως να ήταν καλή ιδέα να πάω σε μια μεγάλη διαφημιστική και και και.
Σκέψεις να θες!
Η ιστορία ξεκινάει μάλλον στην Ημέρα1, του lockdown2. Όταν η κυβέρνηση υπέβαλε στη Θεσσαλονίκη εν νυκτί, πράγμα το οποίο με έφερε σε μια συνειδητοποίηση πως η πόλη είναι περισσότερο επαρχία παρά πόλη στα πλάνα του κράτους, και δεν μου άρεσε πολύ η ιδέα. Σε συνδυασμό με όλες τις προηγούμενες σκέψεις που είχα.
Κάπως όταν είναι να έρθει η αλλαγή, νομίζω πως όλοι οι αέρηδες θα στα “φέρουν” έτσι, ώστε να στρέψεις και το κεφάλι σου στην σωστή κατεύθυνση. Κι αυτό το πιστεύω βαθιά. Κι έτσι έγινε κι αυτή τη φορά.
Μια δημοσίευση που έφτασε μπροστά μου “τυχαία”, μια καραντίνα, μερικές συζητήσεις με γνωστούς που ήδη με είχαν βάλει σε σκέψεις τελευταία. Και μπουμ!
Δευτέρα 9/11/20 – Υπογράφω την αλλαγή και ξεκινάει το ταξίδι με deadline τις 30/11 του ίδιου έτους.
Σε αυτό το σημείο να πω πως κάτι χαρακτηριστικό μου σε τέτοια πράγματα, είναι η άγνοια κινδύνου που με διακατέχει. Κυρίως στα θέματα στοχοθεσίας μου. Δεν πρόκειται ποτέ να αφήσω τίποτα να πάει στραβά, όταν πρόκειται να θέλω να καταφέρω κάτι. Και έτσι ξεκίνησε το “ταξίδι μου”! (δεν βγαίνει πάντα σε καλό, αλλά ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΤΕ ΚΑΙ “ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ”).
Την ίδια Δευτέρα το βράδυ, έψαχνα blogs και άρθρα για το πώς να μαζέψεις το σπίτι πρακτικά. Τα βήματα, τον εξοπλισμό, καθώς και ξεκίνησα να βλέπω σπίτια στην Αθήνα.
ως Πέμπτη 12/11/20 – Το ψάξιμο σπιτιού πήρε λίγο. Επίσης κάπου εδώ είχαν ξεκινήσει τα πρώτα task στη δουλειά, και ως τώρα είχα καταλάβει οτι θα ήταν δύσκολο μέχρι και να βρω bubblewrap. -“Έλα μωρέ σιγά”; – Μισό και θα στα εξηγήσω όλα! Πάντως όσον αφορά τα σπίτια (και θα το πώ εδώ γιατί πήρε μέρες) να πω πως εν μέσω πανδημίας ήταν πολύ δύσκολο. Οι αγγελίες ήταν λίγες, και πολύ συγκεκριμένες και αυτό έκανε τη κατάσταση επιπλέον αγχωτική.
(** Tip για σένα που θες να μετακομίσεις κάπου στην Ελλάδα, και ψάχνεις σε sites κλπ. Όσον αφορά το spitogatos.gr, φρόντισε να κατεβάσεις την εφαρμογή του. You can thank me later!)
Παρασκευή 13/11/20 – Ήμουν σίγουρη για το σπίτι που θέλω ωστόσο. Ήταν ένα λίγο παλιό, καλά διατηρημένο, τόσο όμορφο και τόσο “για μένα”. Έκανα το πρώτο τηλεφώνημα. Ήθελαν το “πότε” θα κατέβω να το δω. Καλή ερώτηση. Με κορονοϊό, πώς ακριβώς θα κατέβαινα να το δω; Ερώτημα που άφησα για τη Δευτέρα γιατί με συνεπήρε η δουλειά.
Σάββατο 14/11/20 – “Ναι, παρανόμησα κύριε Πρόεδρε!”. Κάπου εδώ είχα καταλάβει ότι δεν επρόκειτο να βρω κούτες και bubblewrap από κάποιο κατάστημα με τρόπο που να επιτρέπεται στην καραντίνα. (τα μεγάλα καταστήματα χρέωναν 15ευρώ για ταχυδρομικά ανά παραγγελία (Να ‘στε καλά, δε-θα-θελα!) και τα μικρά πουλούσαν μόνο χονδρική.) Οπότε για κούτες ενόχλησα κάθε μαγαζί και ένοικο των πλησίων μου τετραγώνων στη Θεσσαλονίκη, όπως έψαξα και κάθε κάδο και γωνιά. Και για τα άλλα υλικά, έπεισα με επίκληση στο συναίσθημα (θυμίστε μου να σας πω για το βιβλίο που με βοήθησε σε αυτό!), ένα κατάστημα της γειτονιά μου, να μου το δώσει στα μουλωχτά. Σαν μαυραγορίτες, άσχημο πράγμα. Αλλά το ζήσαμε λίγο! Και ήταν ωραία, αν με ρωτάς.
Κυριακή 15/11/20 – Ξεκίνησαν τα όργανα. Ξεκίνησε το πακετάρισμα. Και τα “ω Θεέ! Θα γίνω μινιμαλίστρια – ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ!”
Δευτέρα 16/11/20 – Μάλλον η πρώτη μέρα επισήμως στη νέα δουλειά. Δούλευα εξ αποστάσεως, αλλά τα tasks-tasks, και ο χαμός στο σπίτι – ΧΑΜΟΣ! Και στο μεταξύ, να μην μπορούμε να βρούμε με το λογιστήριο τρόπο για να μπορέσω να δικαιολογήσω την επίσκεψή μου στην Αθήνα, για να βρω σπίτι.
Σε αυτό το σημείο να πω για το αστείο της κατάστασης, που η αστυνομία δεν σου δίνει τις πληροφορίες που θες. Η επίσημη γραμμή της Πολιτικής Προστασίας να μην απαντάει ΠΟΤΕ, και τα τοπικά αστυνομικά τμήματα επίσης.
Και εδώ να σου πω, πως είναι που είναι καλό να μην ξέρει κανείς τίποτα. Γιατί αν έχεις καταφέρει για το μυαλό σου να μην αρχίσει τα πισωγυρίσματα στο “βρε μήπως δεν ήταν καλή ιδέα”, σίγουρα κάποιος άλλος θα φροντίσει να σου τις φυτέψει αργά ή γρήγορα.
Τρίτη 17/11/20 – Αργά το μεσημέρι είχαμε τον τρόπο για να κατέβω Αθήνα. Είχα δει μερικά σπίτια. Είχα κολλήσει άσχημα με εκείνο το “πρώτο”. Είχα κλείσει εισιτήρια για την ίδια μέρα (με 1 δρομολόγιο με τραίνο ανά μέρα μεταξύ Θεσσαλονίκης – Αθήνας). Στις 15:15 ήμουν στο τραίνο. Και δουλεύοντας από εκεί, ταξίδευα για Αθήνα. Το βράδυ ήμουν στο σπίτι ενός φίλου μου που έδειχνε ατρόμητος απέναντι στα κρούσματα του κορονοϊού στη Θεσσαλονίκη, και εφόσον κλεισμένος στο σπίτι, δέχτηκε να με φιλοξενήσει.
Τετάρτη 18/11/20 – Αθήνα πια! Ξεχύθηκα από νωρίς το πρωί για να δω σπίτια. Πρώτα “το σπίτι” και μετά τα άλλα. Και ενώ είχα την αίσθηση ότι εκείνο το πρώτο θα ήταν το σπίτι μου, προσπαθούσα να με συγκρατήσω και να προχωρήσω λογικά, βλέποντας και τα επόμενα που είχα στη λίστα μου. Αλλά έλα μου που στις 10:00 είχα ήδη δει εκείνο το πρώτο, το αγαπημένο μου. Και μετά από κάποιες ώρες είχα πάρει την απόφαση να υπογράψουμε.
Και έγινε…
Πέμπτη 19/11/20 – Υπογράψαμε! Το μεσημέρι είχα τα κλειδιά, και ενώ έλεγα να γυρίσω βράδυ, αποφασίζω πως πρέπει να γλιτώσω χρόνο και να γυρίσω με το τραίνο των 15:20. Τρέξιμο (κυριολεκτικά!) για το σπίτι να πάρω τα πράγματα, και μετά για το τραίνο. Και ξανά-μανά επιστροφή Θεσσαλονίκη.
Παρασκευή 20/11/20 – Ξύπνησα πάλι Θεσσαλονίκη. Δούλευα. Ξέροντας πως έχω πια σπίτι Αθήνα, και έχω επισήμως μια βδομάδα για να έχω αλλάξει σπίτι. Κάπου εδώ έγινε η πρώτη αίτηση να συνδεθεί το ρεύμα μου στο νέο σπίτι. Και το βράδυ είχε ξεκινήσει το σοβαρό πακετάρισμα.
Εντωμεταξύ, κάπου εδώ φούντωναν οι ειδήσεις πως μπορεί να μην επιτρεπόταν στο εξής καμία μετακίνηση εκτός νομού Θεσσαλονίκης, λόγω του μεγάλου αριθμού κρουσμάτων κορονοϊού στην πόλη. Κι εγώ απλά να είμαι σε φάση “θα γίνει!”. Δεν συζητούσα με κανέναν για τίποτα, και απλά είχα πει ότι η έσχατη λύση, θα ήταν να ταξιδέψω σε κούτα. ΝΑΙ ΣΕ ΚΟΥΤΑ, και όλα καλά.
Σάββατο 21/11 – Κυριακή 22/11/20 – Κούτες, κούτες, κούτες! Ξεσκαρτάρισμα πραγμάτων. Πούλημα άλλων. Και πακετάρισμα σαν τρελή!
Σε αυτό το σημείο να πω, πως πια πίστεψα, ότι αν πεις ότι κάθεσαι και πακετάρεις ασταμάτητα, πιστεύω ένα σπίτι το χεις σε 3 μέρες. Χωρίς μέση και πόδια – ναι. Αλλά το χεις! Ωστόσο εγώ στο τέλος του Σαββατοκύριακου δεν είχα τελειώσει.
Δευτέρα 23/11/20 – Άρχισα νωρίς τη μέρα, πριν ξεκινήσω τη δουλειά. Χαμός με τις υποχρεώσεις που έπρεπε να κλείσω. Και με συνεχή τηλεφωνήματα στις μεταφορικές για να βρούμε τη μέρα που θα γινόταν. Εντωμεταξύ το σπίτι ακόμα στα μισά γεμάτο. (Η μόνη περίπτωση που μπορεί όντως ο θετικός άνθρωπος να είναι τελικά αυτός που θα έλεγε “το βλέπω μισό άδειο!”) Αλλά έπρεπε να έχω τελική μέρα μετακόμισης για τα πράγματα. Και οι μεταφορικές λόγω του κορονοϊού είχαν πολύ ασταθές πρόγραμμα με βάση τα λίγα δρομολόγια που είχαν. Και έψαχναν τρόπους να τα βολέψουν όλα.
Τρίτη 24/11/20 – Πακετάρισμα, δουλειά και πακετάρισμα. Στο μεταξύ κανείς δεν ήξερε τίποτα από τον κύκλο μου, με πολύ μικρές εξαιρέσεις. Και κάπως άρχισα να συνειδητοποιώ ότι θα αποχαιρετούσα τη πόλη χωρίς να χαιρετίσω κανέναν. Λυπηρό, μετά από 6 χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Αλλά ο στόχος ήταν κοντά και ήταν ένας.
Τετάρτη 25/11/20 – Με καλούν από τη μεταφορική το πρωί της Τετάρτης. Πέμπτη 11:30 θα ήταν οι μεταφορείς στο σπίτι μου για να πάρουν τα πράγματα. Και ενώ άκουγα αυτά τα πράγματα, έβλεπα το 1/3 του σπιτιού να είναι ακόμα έξω. Και εγώ να είμαι στη δουλειά ως τις 19:00. Κανένας πανικός, και εγώ με μείον πολλές ώρες ύπνο. Υπήρχε πρόγραμμα!
Το βράδυ κοιμήθηκα 45λεπτά πάνω σε άστρωτο κρεβάτι, απλά πάνω στο στρώμα. Αυτό ήταν και το τελευταίο μου βράδυ στη συμπρωτεύουσα (προικονομία μπρομου!). Με 1/5 του σπιτιού να είναι ακόμα έξω εντωμεταξύ. Και εγώ χωρίς σκέπασμα. Για να ξυπνήσω στις 6:00 και να κλείσω όσα έμειναν.
Πέμπτη 26/11/20 – Έτσι και έγινε! Στις 6:00 ήμουν στο πόδι και έκλεινα τα τελευταία σαν τρελή. Οι μεταφορείς έφτασαν στο σπίτι στις 10:00. Μιάμιση ώρα νωρίτερα. Για να με βρουν μες τα κλάματα και τον πανικό, αφού είχα υπολογίσει μέχρι τις 11:30 να κλείνω και να μετράω κούτες. Αλλά ήταν όλοι τόσο καλοί, που με βοήθησαν πολύ και στα πράγματα, με παραπάνω ζήλο από όσο περίμενα. Αλλά και ψυχολογικά, γιατί κατάλαβαν την εσωτερική κατάρρευση.
Στις 12:30 σχεδόν είχαν τελειώσει. Και κάπου εκεί ήρθε το μαντάτο. Μαθαίνω, λοιπόν, ότι η παράδοση των “προικιών” μου θα γινόταν την επόμενη ημέρα, Παρασκευή, στις 7:30 το πρωί, στην Αθήνα. Αλλιώς, θα έπρεπε να πληρώσω συν 150ευρώ για αποθήκευση.
ταν-ταν-τααααααααααν! (εφέ φάση παλιό συνεμά που υποδηλώνει μεγάλη έκπληξη, με μια δόση φόβου) – γιατί αυτή ήταν η κατάσταση!
Μπορείς να καταλάβεις σε αυτό το σημείο τη φάση; Με απλά μαθηματικά η μόνη λύση ήταν να παραδώσω το μη κλειστό ακόμα σπίτι πριν τις 14:30, και να πάρω το τραίνο των 15:15 για Αθήνα. Αυτό. Ειδάλλως έπρεπε να πληρώσω συν 150ευρώ.
Σε αυτό το σημείο να πω, πως τα επόμενα βράδια είχα κανονίσει κανονικά να είμαι Θεσσαλονίκη. Για τη παράδοση, μου είχαν εξαρχής πει ότι θα γίνει Δευτέρα. Οπότε σχεδίαζα να μείνω για ακόμα μια φορά στο αγαπημένο μου The Caravan B&B, για να αποχαιρετήσω τη πόλη από εκεί το Σαββατοκύριακο. Από το μέρος που είναι “σπίτι μου” και στήριγμά μου, πριν από κάθε μεγάλη μου αλλαγή.
Αλλά όπως είπα και πριν. Ήταν απλά μαθηματικά. Έπρεπε 14:30 να έχω παραδώσει κλειδιά και σπίτι, και να φεύγω για τα τραίνα.
Κι έτσι έγινε!
Τη τελευταία ώρα στη πόλη δεν τη θυμάμαι ιδιαίτερα. Έτρεχα! Να κλείσω βαλίτσα, να δώσω κλειδιά. Να αποχαιρετήσω στα 2 μέτρα τους γείτονες. Να βγάλω νέο χαρτί από τη δουλειά που θα μου δικαιολογεί την μετακίνηση. Να μπω σε ένα ταξί και να φύγω.
Έφυγα!
Πέμπτη 26/11/20 και ώρα 15:16, αποχαιρετούσα την πόλη που ήταν το σπίτι για τα τελευταία 6 χρόνια της ζωής μου. Τη Θεσσαλονίκη! Ήμουν μέσα στο τραίνο. Με όλα τα πράγματά μου να ταξιδεύουν για Αθήνα.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα πει σε κανέναν σχεδόν, τίποτα. Δεν είχα λεπτό σκεφτεί την περίπτωση πως κάτι δεν θα πάει καλά. Πως τίποτα δε θα σταματούσε το καλό σερί καλών συνθηκών που μου είχε το σύμπαν εξασφαλίσει. Η έλλειψη ύπνου, η κακή διατροφή, οι προβληματισμοί μου σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα θέματα που αφορούσαν τη ζωή μου εκείνη τη περίοδο, είχαν εξαφανιστεί.
Τα ένιωθα όλα σωστά. Και είναι μεγάλη ευλογία, θαρρώ, να νιώθεις έτσι. Ενώ όλα αλλάζουν τριγύρω.
Και ενώ έχω κάτσει και έχω πάρει τις τρεις πρώτες ανάσες στο τραίνο, τότε καταλαβαίνω. Εκεί που “φρενάρω” μετά το επικό 18ήμερο, και βλέπω τα χέρια μου μετά από μέρες. Τα οποία απλά είχα συνηθίσει να τα κουνάω. Σκασμένα με αίματα από το έκζεμα και με όψη σαν να ήμουν 80 ετών. Εκεί ήταν όλο το άγχος και οι δεύτερες σκέψεις.
Δε θα την ξεχάσω ποτέ εκείνη την αίσθηση. Αλλά είχα καταφέρει το στόχο. Και ένιωθα πως όλα ήταν “σωστά”.
Βράδυ της Πέμπτης ήμουν στην Αθήνα. Με το λιγοστό σήμα, στα τελευταία χιλιόμετρα του τραίνου προσπαθούσα να κλείσω Airbnb. Δεν ήθελα να διακινδυνεύσω κανενός τη ζωή ερχόμενη στην Αθήνα και με τόσες μετακινήσεις εν μέσω πανδημίας που είχα κάνει. Οπότε είπα πως θα νοικιάσω. Βρήκα “στο σφύριγμα” ένα δωμάτιο τόσο-όσο, κι έκλεισα.
Και από τη Παρασκευή 28/11/20 ξεκίνησε μια άλλη περιπέτεια ενός μήνα. Στην Αθήνα πια! Και που θα σας γράψω σε επόμενο post αν σας ενδιαφέρει.
Αυτά! Από μένα, αν ένα πράγμα πρέπει να κρατήσεις διαβάζοντας αυτό, είναι πως μπορείς να κάνεις τα πάντα μόνος/η σου! Όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, όπως κι αν είναι τα πράγματα. Αν είναι ούριος ο άνεμος, και το θες… ΘΑ ΓΙΝΕΙ!
Α! Και για σένα MVP που έφτασες να διαβάζεις ως εδώ, να σου πω το επικό σκηνικό με τη μεταφορική την επόμενη μέρα το πρωί, τη Παρασκευή 28/11, έξω από το σπίτι μου στην Αθήνα.
Έχω φτάσει, λοιπόν, έχω ανοίξει την είσοδο, και οι μεταφορείς έχουν ξεκινήσει να ξεφορτώνουν και να βάζουν τα πράγματα στην είσοδο. Ανεβαίνω στον όροφο μου, με περισσή αυτοπεποίθηση για να ανοίξω και να ξεκινήσουμε να βάζουμε τα πράγματα μέσα. Όμως δεν… Είχα ξεχάσει ποιο από όλα ήταν το διαμέρισμα. Είχα έρθει τόσο βιαστικά τη πρώτη φορά, και όντας με τους μεσίτες, δεν πρόσεξα σε ποια πόρτα μπήκα. (“Χαζή” θα σκεφτείς. “Με τα δίκια σου” θα σου πω!). Η στιγμή της μέρας ήταν εκείνη όπου ο πρώτος μεταφορέας ανέβηκε με τις πρώτες κούτες, και με είδε να κοιτιέμαι με τις πόρτες. Του εξήγησα. Νιώθω πως είχε κάτι να διηγείται μες τη μέρα του.
Μετά από κάνα τέταρτο, και με μαθηματικές πράξεις επιπέδου ΜΙΤ, κατάφερα να βρω το διαμέρισμα.
Επιτυχία κύριοι!